Zo, mijn ochtendrondje is weer gedaan. De katten hebben een knuffel en eten gehad, die lopen nu tevreden rond met gevulde buikjes.
Met een kopje koffie zet ik me aan de keukentafel. Ik sla de laptop open en start een ‘Naamloos document’. De cursor staat geduldig voor mijn ogen te knipperen. Terwijl ik probeer de eerste woorden in mijn hoofd te vormen, dwalen mijn gedachten naar gisteren: een dag vol heerlijke ontmoetingen en bergen informatie.
De woelige zee van informatie
Nu ik even niet in een sollicitatietraject zit* waardoor al mijn aandacht en energie worden opgeslorpt, merk ik dat ik weer in ‘de woelige zee’ van informatie ben beland. Flarden van woorden en indrukken vliegen rusteloos door mijn hoofd. Daar móet ik iets aan gaan doen, anders kruipt die onrust straks door mijn hele lijf en dat is niet fijn.
Gelukkig weet ik ondertussen van mezelf dat ik door te gaan schrijven, die gedachtenwolken kan ontwarren en ordenen. En dat brengt rust in mijn koppie.
Even een slokje koffie.
Ik merk ik dat ik de behoefte voel om mijn verhaal te delen. De afgelopen weken waren als een achtbaan. In deze wereld van solliciteren is er zoveel te ontdekken, is er zoveel dat van me wordt verwacht.
Er is een bijna onuitputtelijke hoeveelheid informatie te vinden op internet. Ik hoop dat dat me helpt in mijn zoektocht en ik hoop daar antwoorden tussen te vinden. In het online contact met anderen krijg ik veel tips en ervaringsverhalen. Dat brengt me veel herkenning en de geruststelling dat ik er niet alleen voor sta. “Jeetje, dáár had ik nog niet aan gedacht!” – hoe vaak me dat de afgelopen weken te binnen is geschoten…
Met open ogen het avontuur tegemoet
Over gisteren dus. Een rustige zaterdag. De kids (24 en 23 jaar alweer, maar het blijven voor mij gewoon ‘de kids’) zijn lekker aan het gamen. Ik heb een lege agenda. Alle tijd om wat over het internet rond te gaan zwerven. Ik gun mezelf dat graag, het voelt heel ontspannend om gewoon maar te gaan en te kijken waar het lot me brengt. Alsof ik met een knapzakje de wereld instap en met open ogen het avontuur tegemoet ga.
Blijkbaar neem ik bij zulke avonturen vaak wel een thema in het achterhoofd mee. En deze keer was dat “solliciteren” (hoe verrassend, duh). Al linkjes klikkend en lezend heb ik verschillende interessante events en boeiende mensen gevonden. Dingen als ‘werkbezoekdag’, ‘Nationale Sollicitatiedag’, ‘werkwaarden en drijfveren’, ‘storytelling’. Super interessant allemaal.
En nu ik beter bekend raak met LinkedIn en het principe van netwerken ontmoet ik in de online wereld allemaal fascinerende mensen. Mensen die verrassend graag hun tips en verhalen met me delen. Mensen die in hetzelfde schuitje zitten, mensen die mij uit dat schuitje beweren te kunnen halen, mensen die activiteiten opzetten rondom dat schuitje, en mensen die over net zulke schuitjes bloggen en vloggen.
De bezorgdheid dat ik iets mis
Ik heb aardig afgeleerd om op elke prikkel in te gaan, om op élke link te klikken, om overal dieper op in te duiken. Maar die neiging voel ik wel nog steeds hoor. Ergens diep in mij voel ik de bezorgdheid dat ik iets mis als ik eraan voorbij ga. In de internetwereld hebben ze daar zelfs een term voor: FOMO, de ‘Fear Of Missing Out’. Die onrust heb ik mijn hele leven al: bang dat, als ik naar rechts kijk, ik mis wat er links gebeurt. Dat ik dat ook nóóit meer terug zal kunnen vinden.
Uiteindelijk heb ik gisteren uren zo doorgebracht: informatie vergarend, LinkedIn gesprekjes voerend, artikelen verzamelend (om op later moment nog eens te lezen), agenda-blokjes vullend, linkjes klikkend, en nog meer linkjes klikkend. En met nu en dan een pauze kan ik dat een hele tijd volhouden; even spelen met de katten, een wandelingetje naar de supermarkt, wasje draaien, de terrorkat van de buurt onze tuin uitjagen, verse groentensoep met 100 balletjes maken, je kent het wel.
Nu ik het zo schrijf klinkt het alsof het allemaal heel soepeltjes verliep, alsof ik het geweldig goed onder controle had. En toch… eind van de dag was ik me toch een partij moe. En had ik een vol hoofd en een licht drukkende hoofdpijn. Én had ik het idee dat ik nog láng niet alles had gevonden, en gezien, en beantwoord, en… en…
Informatie-geweld en de Fear Of Missing Out
Eind van de dag heb ik mezelf van het informatie-geweld kunnen lostrekken. En heb het standaard avondwandelingetje met de katten gedaan. Even een frisse neus. Het miezerde een beetje. Door dat loopje buiten was de grootste onrust redelijk gesmoord en heb ik best goed geslapen.
En nu, zondagochtend, zit ik hier. Laptop voor mijn neus. Beker -ondertussen koude- koffie ernaast. En ik denk terug aan gisteren. Ik denk aan schuitjes en knapzakjes, aan afspraken om naar uit te kijken, aan leuke gesprekjes. En ik voel het weer gaan bruisen van binnen, het enthousiasme borrelt snel weer op. Maar er komt ook direct een onbestemd gevoel opzetten, een glansloos en gesluierd gevoel. En ik besef waar dat vandaan komt: de onrust, de hoofdpijn, de informatie-overload, de ‘Fear Of Missing Out’.
Gelukkig krijg ik steeds meer tools in handen om met die onrust om te gaan. Om het om te kunnen buigen van bleh naar yeah. Om als het ware de modder in het slootje waar ik doorheen banjerde weer langzaam te laten zakken tot het water weer helder wordt.
Zoekversneller FOCUS to the rescue!
En een van die tools heb ik in de afgelopen weken geleerd. In de Slim aan de slag cursus. Het is een eenvoudige, maar heel helpende tool. Het is zoekversneller FOCUS. Als een mantra zoemt de term FOCUS tegenwoordig in mijn hoofd rond, ergens heel ver achterin. En vanmorgen ploepte het omhoog. Precies op het juiste moment.
*ping* FOCUS. Ja!
FOCUS. Precies. Dat!
FOCUS. Dat heb ik nu nodig. Van FOMO naar FOCUS.
En zo ontdek ik dat Focus dus niet alleen helpt versnellen, maar blijkbaar ook kan vertragen. Waardoor mijn gedachten-stormen gaan liggen. En dat geeft dan ruimte om mijn zoektocht naar werk weer te kunnen versnellen. Heel bijzonder.
*tsja, helaas ben ik afgewezen. Ook dat hoort bij het solliciteren. En dat doet best ‘auw’. Maar dat is voor een andere blogpost.
Goedemorgen!
Zo, mijn ochtendrondje is weer gedaan. De katten hebben een knuffel en eten gehad, die lopen nu tevreden rond met gevulde buikjes.
Met een kopje koffie zet ik me aan de keukentafel. Ik sla de laptop open en start een ‘Naamloos document’. De cursor staat geduldig voor mijn ogen te knipperen.
Terwijl ik probeer de eerste woorden in mijn hoofd te vormen, dwalen mijn gedachten naar gisteren: een dag vol heerlijke ontmoetingen en bergen informatie.
De woelige zee van informatie
Nu ik even niet in een sollicitatietraject zit* waardoor al mijn aandacht en energie worden opgeslorpt, merk ik dat ik weer in ‘de woelige zee’ van informatie ben beland. Flarden van woorden en indrukken vliegen rusteloos door mijn hoofd.
Daar móet ik iets aan gaan doen, anders kruipt die onrust straks door mijn hele lijf en dat is niet fijn.
Gelukkig weet ik ondertussen van mezelf dat ik door te gaan schrijven, die gedachtenwolken kan ontwarren en ordenen. En dat brengt rust in mijn koppie.
Even een slokje koffie.
Ik merk ik dat ik de behoefte voel om mijn verhaal te delen.
De afgelopen weken waren als een achtbaan. In deze wereld van solliciteren is er zoveel te ontdekken, is er zoveel dat van me wordt verwacht.
Er is een bijna onuitputtelijke hoeveelheid informatie te vinden op internet. Ik hoop dat dat me helpt in mijn zoektocht en ik hoop daar antwoorden tussen te vinden.
In het online contact met anderen krijg ik veel tips en ervaringsverhalen. Dat brengt me veel herkenning en de geruststelling dat ik er niet alleen voor sta.
“Jeetje, dáár had ik nog niet aan gedacht!” – hoe vaak me dat de afgelopen weken te binnen is geschoten…
Met open ogen het avontuur tegemoet
Over gisteren dus.
Een rustige zaterdag. De kids (24 en 23 jaar alweer, maar het blijven voor mij gewoon ‘de kids’) zijn lekker aan het gamen. Ik heb een lege agenda.
Alle tijd om wat over het internet rond te gaan zwerven. Ik gun mezelf dat graag, het voelt heel ontspannend om gewoon maar te gaan en te kijken waar het lot me brengt. Alsof ik met een knapzakje de wereld instap en met open ogen het avontuur tegemoet ga.
Blijkbaar neem ik bij zulke avonturen vaak wel een thema in het achterhoofd mee. En deze keer was dat “solliciteren” (hoe verrassend, duh).
Al linkjes klikkend en lezend heb ik verschillende interessante events en boeiende mensen gevonden. Dingen als ‘werkbezoekdag’, ‘Nationale Sollicitatiedag’, ‘werkwaarden en drijfveren’, ‘storytelling’. Super interessant allemaal.
En nu ik beter bekend raak met LinkedIn en het principe van netwerken ontmoet ik in de online wereld allemaal fascinerende mensen.
Mensen die verrassend graag hun tips en verhalen met me delen.
Mensen die in hetzelfde schuitje zitten, mensen die mij uit dat schuitje beweren te kunnen halen, mensen die activiteiten opzetten rondom dat schuitje, en mensen die over net zulke schuitjes bloggen en vloggen.
De bezorgdheid dat ik iets mis
Ik heb aardig afgeleerd om op elke prikkel in te gaan, om op élke link te klikken, om overal dieper op in te duiken.
Maar die neiging voel ik wel nog steeds hoor. Ergens diep in mij voel ik de bezorgdheid dat ik iets mis als ik eraan voorbij ga.
In de internetwereld hebben ze daar zelfs een term voor: FOMO, de ‘Fear Of Missing Out’.
Die onrust heb ik mijn hele leven al: bang dat, als ik naar rechts kijk, ik mis wat er links gebeurt. Dat ik dat ook nóóit meer terug zal kunnen vinden.
Uiteindelijk heb ik gisteren uren zo doorgebracht: informatie vergarend, LinkedIn gesprekjes voerend, artikelen verzamelend (om op later moment nog eens te lezen), agenda-blokjes vullend, linkjes klikkend, en nog meer linkjes klikkend.
En met nu en dan een pauze kan ik dat een hele tijd volhouden; even spelen met de katten, een wandelingetje naar de supermarkt, wasje draaien, de terrorkat van de buurt onze tuin uitjagen, verse groentensoep met 100 balletjes maken, je kent het wel.
Nu ik het zo schrijf klinkt het alsof het allemaal heel soepeltjes verliep, alsof ik het geweldig goed onder controle had.
En toch… eind van de dag was ik me toch een partij moe. En had ik een vol hoofd en een licht drukkende hoofdpijn. Én had ik het idee dat ik nog láng niet alles had gevonden, en gezien, en beantwoord, en… en…
Informatie-geweld en de Fear Of Missing Out
Eind van de dag heb ik mezelf van het informatie-geweld kunnen lostrekken. En heb het standaard avondwandelingetje met de katten gedaan. Even een frisse neus. Het miezerde een beetje.
Door dat loopje buiten was de grootste onrust redelijk gesmoord en heb ik best goed geslapen.
En nu, zondagochtend, zit ik hier. Laptop voor mijn neus. Beker -ondertussen koude- koffie ernaast. En ik denk terug aan gisteren.
Ik denk aan schuitjes en knapzakjes, aan afspraken om naar uit te kijken, aan leuke gesprekjes. En ik voel het weer gaan bruisen van binnen, het enthousiasme borrelt snel weer op.
Maar er komt ook direct een onbestemd gevoel opzetten, een glansloos en gesluierd gevoel. En ik besef waar dat vandaan komt: de onrust, de hoofdpijn, de informatie-overload, de ‘Fear Of Missing Out’.
Gelukkig krijg ik steeds meer tools in handen om met die onrust om te gaan. Om het om te kunnen buigen van bleh naar yeah. Om als het ware de modder in het slootje waar ik doorheen banjerde weer langzaam te laten zakken tot het water weer helder wordt.
Zoekversneller FOCUS to the rescue!
En een van die tools heb ik in de afgelopen weken geleerd. In de Slim aan de slag cursus. Het is een eenvoudige, maar heel helpende tool.
Het is zoekversneller FOCUS.
Als een mantra zoemt de term FOCUS tegenwoordig in mijn hoofd rond, ergens heel ver achterin.
En vanmorgen ploepte het omhoog. Precies op het juiste moment.
*ping*
FOCUS.
Ja!
FOCUS.
Precies. Dat!
FOCUS.
Dat heb ik nu nodig.
Van FOMO naar FOCUS.
En zo ontdek ik dat Focus dus niet alleen helpt versnellen, maar blijkbaar ook kan vertragen.
Waardoor mijn gedachten-stormen gaan liggen.
En dat geeft dan ruimte om mijn zoektocht naar werk weer te kunnen versnellen.
Heel bijzonder.
* tsja, helaas ben ik afgewezen. Ook dat hoort bij het solliciteren. En dat doet best ‘auw’. Maar dat is voor een andere blogpost.